czekał błagalnie. Jeden ruch jej ręki, jedno poruszenie głowy wystarczyłoby, aby całe armie uwodzicieli świata zniknęły w niepamięci. Ale żona jego tego ruchu nie zrobiła i Widmar postanowił szybko: "Nie, nie. Nic jej na razie nie powiem". Pomimo zdenerwowania był znowu ostrożny i wyrachowany, bo jedynie w chwilach umiarkowanej miłości tracił głowę, gdy zaś miłość dochodziła do zenitu i łączyła się tam z podłością, odzyskiwał pewność siebie. "Nie powiem jej nic i pokażę, gdzie prawda."<br>- Jestem od paru dni bardzo zmęczony, nie powinnaś się na mnie gniewać - rzekł nieszczerze.<br>- Ależ ja się na ciebie nie gniewam - i spokojnie zasuwała firanki na oknach