mi wtenczas z pomocą księża. Dobiegał moich uszu ich głos, sygnalizujący, żebym tę myśl czy inną wyraził jaśniej. Najcichszym szeptem podpowiadali mi brakujące słowa. Z wprawą też interweniowali w wypadku dygresji, lekko ściskając mi ramię. Nie wiem, jak bym wybrnął bez ich pomocy, cennej zwłaszcza w momentach, kiedy spojrzenie kardynała traciło ostrość i zasnuwało się mgłą. Demobilizowało mnie to. A dodam, że do demobilizacji niewiele mi było potrzeba. Po wstępnym dialogu kardynała z księdzem na temat mojej osoby ogarnęła mnie beznadziejność. Czegóż bo mogłem oczekiwać dla siebie od tego starego człowieka, któremu myliło się wszystko? Skupiony wzrok kardynała od czasu do