wydłużeniu podległy zarówno palczaste wypustki z czułkami, jak i łodyga (ryc. 6.15). Powstanie liliowców we wczesnym ordowiku związane było z wielokrotnym rozgałęzieniem wciąż cienkich ramion. Najpierwotniejsze z nich (Aethocrinus) miały jeszcze łodygę z rzędami płytek (ryc. 6.16), później płytki zlały się w pierścienie, tworząc człony łodygowe. Jeszcze u triasowych liliowców pierzaste odgałęzienia ramion (pinnulae) były zakryte od góry pancerzem z drobnych płytek, jak brachiole. Liliowce filtrując wodę przepływającą przez sieć opatrzonych szkieletem pierzastych ramion z wynicowywanymi nagimi czułkami, ustawiają się dołem kielicha w kierunku prądu.<br>Mimo bardzo dużej liczby gatunków, większej niż wszystkich pozostałych szkarłupni, paleozoiczne liliowce były umiarkowanie