cechą charakteru zdecydowanie polską.<br>I włóczyliśmy się po korytarzach, i przesiadywałem przy niej godzinami, kiedy grała na fortepianie, i siedzieliśmy na naszej ławce powtarzając: "Tak, tak..." A nigdy nie wymieniliśmy najlżej znaczącego uścisku ręki, nigdy nie padło między nami niejasne słowo ani niejasne spojrzenie.<br>Pewnego dnia przybiegła do mnie Janka trochę podniecona:<br>- Dostałyśmy z matką zwolnienie! Wyjeżdżamy dziś po południu.<br>Krótką chwilę milczałem.<br>- Brawo. Winszuję ci. Cieszysz się?<br>- No pewnie.<br>- Może ci pomóc pakować rzeczy?<br>- Nie, dam sobie sama radę... No to... pożegnajmy się...<br>- Niech cię Bóg prowadzi...<br>- Bądź zdrów...<br>Nie zobaczyłem więcej Janki. Kiedy odjeżdżała, leżałem na górze na łóżku