jaką kiedykolwiek robiłem. Byłem jej kochankiem, mężem, pielęgniarką i kocią mamą (tak mówi, kiedy się za bardzo przy niej krzątam), pasem bezpieczeństwa i... no tak, przyjacielem. Ta ostatnia rola była w zasadzie najważniejsza. Julka oczekiwała ode mnie, że zrozumiem jej zmiany nastroju i irracjonalne działania, charakterystyczne dla wieku dojrzewania. Początkowo trudno mi było pojąć niektóre rzeczy. Nie rozumiałem, jak mogła tańczyć przez cztery godziny non stop w pulsujących światłach stroboskopów i nie dostać od tego co najmniej zadyszki, jeśli nie migreny. Po czterech godzinach przemocą wyciągałem ją z dyskoteki, bo ciągle jeszcze nie miała dość. Jak mogłem uważać za normalne majtanie