i bliskich sobie amerykańskich rodzajów Cimolestes, Procerberus, Protoungulum i Purgatorius z końca kredy dał początek innej grupie trzeciorzędowych ssaków, a te doprowadziły swoją ewolucję do tak rozbieżnych postaci jak dzisiejsze delfiny, słonie i żyrafy. Dopiero w późnym eocenie ustaliły się generalne stosunki w obrębie ekosystemów lądowych, które przy niewielkich modyfikacjach trwają do dziś. Wtedy pojawiły się pierwsze wielkie, rozmiarów nosorożca czy hipopotama, ssaki należące do wymarłych szczepów (ryc. 16.14). Trzeciorzęd, mimo częstszych niż w mezozoiku zaburzeń stabilności środowiska (wcześniej już omawianych), był epoką znów premiującą rozwój anatomicznych specjalizacji wśród wielkich lądowych kręgowców. Ssaki wczesnego trzeciorzędu nie ewoluowały jednak w ekologicznej