z głowy! Albo: - Stop! Jak ty chodzisz! Eliza chodzi małymi krokami... i tak dalej. Przez dwa miesiące nie wyszłam poza pierwsze zdanie tej sceny. Zaczęła się między nami jakaś tajemnicza walka. Ona przerywała, ja się zacinałam coraz bardziej. Koledzy przed każdymi zajęciami zakładali się, w którym momencie mi przerwie. Wojna trwała.<br>Przeczytałam wszystkie istniejące opisy mówiące o tym, jak Ona to grała, wypytałam wszystkich pamiętających Ją w tej roli profesorów o szczegóły, obejrzałam wszystkie zdjęcia. Wiedziałam wszystko. Postanowiłam zagrać tak, jak Ona. Założyłam się z całą szkołą o skrzynkę wina, że tego dnia mi nie przerwie. Cała szkoła położyła się na