w którym nie ma mnie właśnie, tedy antycypacja śmierci własnej nie ujawnia mi własnej wobec świata obojętności (przeciwnie, skondensowana interesowność moja dla świata jest warunkiem lęku przed śmiercią), ale prezentuje świat, który wobec mnie zobojętniał, tj. organicznie nie umie obecności mojej zauważyć. Tak zwana nicość nie jest miejscem, z którego tryska lęk śmierci antycypowanej, jako że nie mamy żadnej intuicji nicości - podobnie jak intuicji istnienia - w znaczeniu niewarunkowym i podobnie jak istnienie rozumiemy intuicyjnie tylko w postaci przynależności do świata, tak i nicość rozumiemy tylko jako nieobecność w świecie; własnej nieobecności w świecie nie umiemy wszelako antycypować nie zakładając zarazem obecności