Stanie po zapaści Bocheńskiego, uwiarygodniając tytułową diagnozę powieści. W postaciach więźnia stalinowskiego, więźnia Białołęki, emigranta z Wilna, emigranta żydowskiego, przewijają się przez - zbliżone w pesymistycznych konkluzjach - Taksówkarskie epitafium Jacka Wegnera, który obserwacje taksówkarza (stał się nim z konieczności, podobnie jak kilku innych dziennikarzy) wykorzystał do studiów nad pogrążającym się w trywialności społeczeństwem i nad zanikiem własnej pisarskiej odporności na jego pospolitość.<br> W miarę upływu lat osiemdziesiątych w prozie autorów utożsamiających się z sierpniowym dziedzictwem narasta zniechęcenie społeczną pospolitością, w której gasną, degenerują się krzepiące wyobrażenia o narodowych przymiotach i uosabiające je biografie. Pozycje, które mogłyby zaprzeczyć tej obserwacji noszą zbyt wyraźne