tak rozumianej funkcji kapitałowej systemu finansowego można wyodrębnić dwa jej odmienne aspekty: gromadzenie, alokowanie (w różne aktywa służące tezauryzacji) i pobudzanie odkładania oszczędności oraz alokację tych oszczędności (czyli kapitału) między różne przedsięwzięcia gospodarcze. Mówiąc inaczej, w trakcie tego procesu system finansowy dokonuje zamiany oszczędności na inwestycje. Jak już wiemy, zasadniczy trzon instytucji finansowych (tj. instytucje tworzące instrumenty finansowe) zmienia w tym procesie właściwości (cechy) instrumentów finansowych tak, aby zaspokajały one preferencje zarówno podmiotów oszczędzających, jak i inwestujących. Podmioty inwestujące mogą zatem dużo łatwiej (niż gdyby nie było tych instytucji finansowych) uzyskać stosowne pod względem wielkości i struktury czasowej fundusze, przy określonym