objęcia problematyki moralnej, metafizycznej, politycznej... Można by sobie wyobrazić taką "historię poezji z perspektywy języka" jako zbiór "lingwistycznych" sylwetek poszczególnych wybitnych poetów (niekoniecznie poetów-"lingwistów"). Ale bardziej nawet pouczające byłoby przestudiowanie pod tym kątem nie jednostek, lecz zjawisk zbiorowych, grupowych (żeby nie powiedzieć niekiedy: stadnych), wyznaczających pewne pokoleniowe fazy poezji trzydziestolecia: ruchów, których rozległy zasięg pozwala mówić właśnie o symptomatycznym charakterze używanego w ich ramach języka, koncepcja słowa nie zawsze bowiem bywa w takich wypadkach czymś świadomie założonym i wyraźnie sformułowanym - częściej realizuje się i ujawnia właśnie jako "niechcący" wyprodukowany symptom, jako wynik ciśnienia literackiej konwencji czy nawet mody. A że