bali się tknąć Woltera. Mógł więc przenosić się z jednej siedziby do drugiej wówczas, gdy miał na to ochotę, a nie z powodu zagrożenia ze strony rządzących.<br><br>Z biegiem lat przestrzenna ruchliwość Woltera uległa jednak osłabieniu. Coraz częściej nie wychylał nosa z Ferney, które stało się jego ulubioną siedzibą. Przestał tułać się po Europie. To Europa waliła drzwiami i oknami do Ferney, żeby go oglądać i podziwiać (w ten sposób Wolter kapitalnie przyczynił się do rozwoju oświeceniowej turystyki). Nie przyjmował wszystkich; nadmierna gościnność uniemożliwiłaby mu bowiem pracę. Osobiście kontaktował się tylko ze znaczącymi postaciami, na których mu zależało lub którym nie wypadało