kroku. Do<br>przeciwległego brzegu już tylko cztery metry, trzy, dwa, nagle<br>trrach! Lód<br>załamuje się pod nim. Wpada. Na szczęście przy brzegu woda<br>sięga mu tylko po pas. Gramoli się na brzeg. Spodnie ociekają<br>wodą, mokre ma również rękawy. Jednak nie czuje zimna.<br> Ranek wstaje mroźny i spodnie robią się twarde jak<br>z blachy. Ale on myśli tylko o jednym: odbiec stąd jak najdalej.<br>Pędzi. Znowu otwarte pole. Przecina je na przełaj, kierując się<br>na północ. Ciągle nie jest mu zimno. Działają napięte nerwy, to<br>co grzeje. W pewnej chwili przypomina sobie, że w plecaku ma<br>butelkę śliwowicy. Sięga po nią