do ręki kardynała. Nie ruszył nią, opartą na poręczy. Dopiero. kiedy, musnąwszy wargami duży pierścień, który ją zdobił, wyprostowałem się, uniósł ją i suchym, zakrzywionym palcem ukazał na, coś znajdującego się poza moją osobą: na taboret. Przysunięto mi go, i to blisko kardynała. Usiadłem.<br>Ksiądz stojący po lewej stronie kardynała, typowy Włoch z Południa, kruczy i śniady, dotknął mojego ramienia. Jednocześnie wypowiedział parę słów, ale tak cicho, że ani jednego nie dosłyszałem. Odgadłem jednak, o co chodzi: że mam zacząć.<br>Zacząłem więc. Pierwsze zdania wypadły nieskładnie. Ale tylko pierwsze, bo się opanowałem. Formułowałem wszystkie następne równo, spokojnie. Pomimo to ksiądz, który