zaszczekał. "Jak grobowiec, takie wymarłe - pomyślał Spartakus. - Nawet nikt nie wyszedł pożegnać armii, a wczoraj tak rozpaczali!"<br>Za taborami ruszyło znowu wojsko. Szli dziarsko, wystukując zgodny rytm setkami sandałów. Ostrza nowiutkich pil lśniły w słońcu. Setnicy poddali melodię i oto zerwała się potężna pieśń:<br> My wolność kochając jak słońce,<br>Z tyranem idziemy na bój...<br> Na spienionym koniu przygalopował od czoła kolumny Polluks.<br>- Wodzu! - zawołał z przejęciem. - Przed nami całe Thurii. Wędruje kilka tysięcy... opuścili miasto dziś w nocy... Będą nam przeszkadzać w marszu... Kastus i Gannikus chcą ich odpędzić, cofnąć do miasta!<br>Zmarszczone troską i smutkiem czoło Spartakusa wygładziło się. W