lakier odpryśnie i przylgnie do jej ogromnych dłoni. Przepędzone zostaną elfy i wróżki, a nade wszystko złota pszczoła słońca. Udawałabym jeszcze, że śpię - ale teraz wszystkim rządzi Emilia, nieuchronnie narzucona jawa.<br>Potem jest mycie w ciemnawej łazience, ohydnej łódzkiej łazience, gdzie stoi na jaszczurczych łapach zielony krokodyl: metalowy piec. Emilia ubiera mnie w skupionym milczeniu albo złości się, kiedy płatam jej figle, ciągnąc wiązadełka fartucha. Emilia jest kluchowata, jej twarz błyszczy jak blady księżyc. Śmieszy mnie ósemką z cienkich warkoczyków, mocno przygwożdżoną do czubka głowy. I jak dziwnie mówi, zbyt twardo i tak obco. Co za ulga, że pozwoli mi zaraz