duszącego pancerza - zostawiał im, w ich mieszkaniu - wszystkie negatywne przeczucia, całe trwożnie-niewymowne zwątpienie... I ta druga para... Oni się tu zestarzeli, nabrali na siebie dziwactw... obrośli psychicznymi gośćcami... On był kiedyś lekarzem i w jednym z pokojów, w pokoiku wychodzącym na podwórze mastodonta-molocha, miał gabinet, po którym została ubikacja. Teraz na pełnej emeryturze. Chciałem o nich więcej powiedzieć, ale teraz już wywietrzało. Odeszło. Miało to być - jakieś... spojrzenie? Współczucie? Pchałem się do tego przez ich życie wygrzanego miejsca. Okna tworzą ich patrzenie na świat, biorą udział w ich snach... podłogi zdeptane milionami krzyżujących się śladów... Kiedy doszło do decydującego