standardem uzbrojenia. Zarazem jednak nie ulega wątpliwości, że wymagał on posiadania jakiegokolwiek uzbrojenia tylko od tych, na których ciążył obowiązek służby wojskowej. Znamienne jest więc to, że w rozdziale 2, gdzie wymagany ekwipunek bojowy powiązano precyzyjnie z rozmiarami własności ziemskiej, w ogóle nie określono dolnej granicy zamożności, a raczej granicy ubóstwa, poniżej której nie żądano już od człowieka, żeby szedł na wojnę i miał jakąś broń. Trzecią, najniższą kategorię wojowników stanowili minores wyekwipowani do walki w charakterze pieszych łuczników. Nie mieli oni nawet 40 mórg ziemi, a brak w edykcie wzmianki o jakimkolwiek minimum własności nieruchomej pozwala przypuszczać, że w znacznej