nie wystarczały. Starałam się o pracę chałupniczą - nie otrzymałam jej. Dom dziecka - to była ostateczność, jedyne wyjście, by ratować dziecko i siebie przed głodem. Kiedy rozstawałam się ze swoim synkiem, myślałam, że mi serce pęknie z bólu. Nie miałam sił i odwagi wracać do pustego domu, w którym znajdowały się ubranka i zabawki małego. Podobny dramat przeżywały i inne matki; które poznałam, jeżdżąc w odwiedziny do synka. W ciągu długich godzin spędzonych w pociągu odkrywały mi tajniki swego osobistego życia. Nigdy nie rozstawałyby się ze swymi dziećmi, gdyby ich do tego nie zmusiła nędza czy choroba". &lt;/&gt;<br>Ob. K. J. odebrała dziecko