prostu tłamsiłam samą siebie.&lt;/&gt; <br>&lt;who3&gt;G.: Podobno ten "syndrom dobrej uczennicy" towarzyszył ci nawet podczas porodu, kiedy odkryłaś u siebie jakieś nadzwyczajne możliwości wokalne.&lt;/&gt; <br>&lt;who4&gt;A.M.J.: To był syndrom badacza! No i mój psychologiczny postęp w docieraniu do siebie szczerej, prawdziwej, organicznej. Przy pierwszym porodzie powstrzymywałam krzyk. Sądziłam, że nie uchodzi tak opętańczo wrzeszczeć. Za drugim razem byłam już bardzo blisko natury, puściłam wszelkie hamulce i wykrzyczałam cały ból. Przeraziło mnie to, że nawet w tak metafizycznym momencie nie przestałam myśleć o muzyce. Gdzieś w tyle głowy analizowałam pracę przepony i to, w jaki sposób ten wrzask rezonuje w moim ciele