mnóstwo silnych przeżyć &#150; w poezji szli za konwenansem, za wzorami, opisywali fikcje i abstrakcje. Dwa były tego powody: pierwszy, że nie byli oni naprawdę poetami, że nic ich wewnętrznie nie zmuszało do wypowiadania swoich własnych uczuć, poza tym zaś byli wychowankami epoki klasycystycznej, uważali więc, że poezji nie bardzo uchodzi zajmować się zwyczajną rzeczywistością, chyba żeby była odpowiednio Ťprzystrojonať".<br> Jak wspomniałem, dopiero w latach sześćdziesiątych rozpoczęła się powolna, ale stanowcza, rehabilitacja Reklewskiego-poety. Wnikliwsze studia wymienionych już w tym szkicu uczonych pozwoliły dokładniej określić miejsce autora Jolenty w procesie rozwojowym polskiej poezji. Twórczość Reklewskiego przypada na czasy przełomu, na schyłek