autorki tych słów tym trudniejsze, że Zmarła była jej najbliższą towarzyszką pracy przez bez mała ćwierćwiecze, przyjaciółką, niezawodną w troskach, szczerze oddaną w dniach sukcesów i radości, których nieraz bywała współtwórczynią.<br>Nasi drodzy zmarli żyją na tej ziemi tak długo, jak długo żyje ich pamięć w naszych sercach. Chciałoby się uchronić ich od losu przemijania i bodaj nikły cień utrwalić wedle naszych skromnych możliwości.<br>Jakkolwiek łączyły mnie z Anną Kotarską bliskie i długotrwałe związki zawodowe i uczuciowe, to - pragnęłabym z góry się zastrzec - nie ma w tym wspomnieniu nic z panegiryzmu pośmiertnego, epitafijnego. Obawiam się nawet, czy mój szkic odda prawdziwie