ustanawia podstawową relację pomiędzy obiektem i jego odbiciem; a gdzie pojawia się relacja, chaos niekoniecznie musi się natychmiast skończyć, ale odpowiedzialność natychmiast się zaczyna.<br> I tu staje przed nami najbardziej zastanawiający paradoks pisarstwa, jakie reprezentuje Kis. Naszym nastawionym na konwencjonalne widzenie oczom pisarze tego rodzaju mogą się wydawać kultywatorami bezinteresownych uciech wyobraźni i języka, czystymi estetami zagubionymi w swoich galeriach zwierciadeł. A jednak to właśnie te lustrzane galerie nękają ich sumienia zwielokrotnionym odbiciem cierpiącej ludzkiej twarzy. To z nich bierze się cała etyka odpowiedzialności, tak wysoce rozwinięta w twórczości takich jak Kis autorów. I stąd również biorą się ich metafizyczne głębie