trzeba było wracać do Grodna. Gospodarz odwiózł ją aż do Wilna, odprowadził na dworzec. Gdy pociąg ruszył, długo jeszcze stała w oknie wagonu, patrząc na coraz bardziej malejącą postać Bochwica, aż falisty zakręt zmienił pole widzenia i mogła już tylko oglądać go w wyobraźni. W domu czekały kwiaty, ale nie "ucieszyły ani pocieszyły", na zewnątrz było słońce, gwar powitań, ale "w duszy ciemno i głucho".<br><br><br> - Jak sobie poradzę, jak to teraz będzie? - pytała w listach Bochwica. Odtelegrafował apostrofą: "Ad astra!"...<br><br> Za te dwa tylko słowa otrzyma ich kilkaset: Dziękuję! Wyczytałam z tej depeszy wiele - i Bóg - i Ojczyzna - i praca! Mimo