czyli "dwa" i słowo "to", czyli "do". Na upartego można je było jeszcze wziąć za "także". Po duńsku byłoby "dwa", po polsku zwyczajnie "tu", a po francusku stanowiło różne odmiany "wszystkiego". To też zresztą miałam na myśli, wyjąc owo "tuuuu", bo słowo "wszystko" było wszak początkiem wypowiedzi nieboszczyka. Zawsze byłam uczciwa, jak pierwsze słowo, to pierwsze słowo, jemu nic z tego nie przyjdzie, a ja miałam czyste sumienie i mogłam na wszystkie świętości przysięgać, że mówię prawdę.<br>- Po francusku! - ryknęłam z satysfakcją.<br>- Co mi to daje, do pioruna?! - krzyknął, rozwścieczony coraz bardziej.<br>- Nieboszczyk powiedział całe zdanie! - odkrzyknęłam uprzejmie. - Całe, porządne, długie