praktyki społecznej, bo zajmująca się pacjentem, a nie szczurem w laboratorium, bo - wreszcie - obiecująca natychmiastowe gratyfikacje po zastosowaniu jej metod i jej wyników). <br><br>W ujęciu tu promowanym mamy do czynienia z jedną psychologią (i przez analogię z jedną fizyką, jedną socjologią). Tak więc będziemy mówili, na przykład, o psychologicznej teorii uczenia się, która staje się podstawą systemu dydaktycznego szkoły. Zbędne są też - żeby odwołać się do przykładu z innej dziedziny praktyki - "teorie psychoterapeutyczne", nad którymi pracują psychologowie kliniczni. Zamiast mówić o takich teoriach podbudowujących działania terapeutyczne proponuję - za Krzeczkowskim (por. Siemianowski, 1976, s. 217) - mówić o "umiejętnościach" terapeutycznych (analogicznie: pedagogicznych, chirurgicznych itp