interpretacyjnego i do ulokowania go w obrębie jakieś szerszej całości, stanowiącej pole dociekań poetyki historycznej - sprawiały, że sam tekst w lekturze czyniącej go przede wszystkim częścią systemu literackiego epoki ulegał istotnej parafrazie, gubiąc przynajmniej niektóre sensy, w jakie zdawał się być wyposażony.<br> Jednak - choć dostrzegane - ani dylematy krytyka "rozszczepionego na uczonego i poetę" (o czym pisał Burek), ani sprawa kompetencji i kryteriów nie stały się przedmiotem debaty. Nie dlatego, że nie było chętnych. Byli. Myślę tu o krytykach z efemerycznego "pokolenia 1975" (data jak niegdyś cena - umowna, określająca przybliżony moment debiutu), o Tadeuszu Komendancie i autorach tekstów pomieszczonych choćby w antologii