imponował zarówno swoim pięknym basem wśród barytonów, jak i absolutnym "luzem", czyli jak się to wówczas określało "flegmą" przed mikrofonem, a też i jako konferansjer publicznych "podwieczorków przy mikrofonie". Nie bez kozery chyba ta flegma Józia była iście angielska, bo to właśnie on krzepił nas potem, przez lata wojenne, ilekroć udało nam się dorwać do zakonspirowanego odbiornika, swoim basowym "Tu mówi Londyn". Czwartym asem spikerskiej talii był poliglota z ostatniego konkursu, Karol Pieńkowski, którego kwalifikacje grubo zresztą przerastały to, co spikerowi było niezbędne i wkrótce awansował na jakieś wysokie stanowisko w Dyrekcji Rozgłośni Krótkofalowych, pracujących głównie dla Polonii obu Ameryk. W latach wojennych