się do biegu, rozwartym pyskiem ciął powietrze na cieniutkie kromki i pozostawiał za sobą długi, roziskrzony ogon, od którego zapalały się pojedyncze suche gałązki. Dla nas był łagodny, jakby obezwładniony ogromem swojej władzy. Zaglądaliśmy mu do pyska, podziwialiśmy czarne podniebienie, ciągnęliśmy za włochaty ogon, dosiadaliśmy go niczym kucyka. <br>Kilka razy udało mu się uciec i przynosili go pokrwawionego, ledwo żywego; najwyraźniej toczył tam, za ogrodzeniem, jakieś niekończące się walki, a może po prostu nie dawał sobie rady z nadmiarem wolności. <br>Byłem przekonany, że zapomnieli o mnie. Może w ogóle opuścili już miasto. Mieli tyle czasu na spakowanie rzeczy, mebli, na zatarcie