wielkopańskim kaprysem artysty. Ta podwójna intencja znaczeniowa realizuje się zatem w pełni tylko wtedy, kiedy artysta z kraju o niezaprzeczenie centralnej roli kulturalnej (bądź też posługujący się jednym z podstawowych języków zachodnioeuropejskich) występuje przed publicznością kraju o silnie rozwiniętym poczuciu niższości i niedocenienia: nigdy inaczej. Co w tym wszystkim najbardziej uderza, to fakt, że właśnie zespolenie postawy wyższości i postawy pokory jest mieszanką, która tego rodzaju publiczności smakuje najbardziej, zaspokajając jednocześnie jej potrzebę autoafirmacji i potrzebę masochistycznego ukorzenia się przed "wielkim światem".<br><br>&lt;tit&gt;Interpunkcja dziennikarska&lt;/&gt;<br><br> Co jest podstawową cechą stylu dziennikarskiego, gazetowego sposobu mówienia o rzeczywistości? Zwięzłość? Ekspresywność? Potoczność? Każdą z tych