formatu - wszystko to tworzyło ten nowy styl rządów i epoki, który nie bez racji nazywano bizantynizmem, a który generalnie nazywamy epoką wilhelmińską. Jeżeli Wilhelm II - z wyjątkiem jego fatalnych niekiedy interwencji w sprawy polityki zagranicznej - generalnie pozostawał w ramach swej roli jako cesarza niemieckiego, to jednak jego rola osobista, zaingurowana udzieleniem w 1890 r dymisji kanclerzowi Bismarckowi (który mu skwapliwego przyjęcia jego prośby o dymisję nigdy nie przebaczył), była znaczna w sprawowaniu rządów. Był autokratą obnoszącym się swoim arystokratyzmem i te cechy szły w parze z nowoczesnymi znamionami epoki, tj. nacjonalizmem, mentalnością imperialistyczną. <br>W 1897 r. młody 37 letni cesarz sprawujący