że rzeka zasłana jest skarbami po tej wojnie.<br> Czułem w sobie omal dziką siłę, tak że woda prawie nie stawiała mi<br>oporu. Być może, brałem ja z kolei teraz odwet za te moje wystające<br>żebra i te zwisające z moich chudych ramion chude jak patyki ręce,<br>które nie powinny były udźwignąć wiosła, a co dopiero nim wiosłować. I<br>niewiele tamtym za nami pomagało, że też zaczęli przyspieszać, a nawet<br>włączyły się do wiosłowania dziewczyny. Coraz bardziej oddalaliśmy się<br>od nich. Coraz mniejsi się robili, coraz bardziej przypłaszczeni do<br>rzeki. Zaczęły nas gonić ich skamlące nawoływania, poczekajcie!<br>zwolnijcie! Ale i one po