zarysowały ją szepty, potem już szmerek aprobaty i konsternacji, wreszcie gwar.<br>Jerzy stał blady. Ktoś do niego mówił, inny uśmiechał się. Kołysał się w pobliżu kawaleryjski brzęk ostróg. Chłopak wytarł spoconą rękę o spodnie, sztubackim ruchem podciągnął je wyżej.<br>"A więc w końcu może oni mają rację, że mi nie ufają? Przecież ja sam nie wiem, co za siły gospodarują we mnie, w moich uczuciach..."<br> - Mamy nie tylko prawo, ale i obowiązek akcentować dobitnie nasze decydujące miejsce w otwierającej się przed narodem historii... - usłyszał gdzieś za sobą tenorek Żaboklickiego.<br>Nasz sąd o samym powstaniu, które jak powiększająca soczewka skupiło wyolbrzymioną treść