Uzyskiwano je (także na koszt własny oficera) przerabiając szable ze stalowymi głowniami o szczególnych walorach techniczno-funkcjonalnych - przeważnie francuskie i rosyjskie (szczególnie poszukiwane były głownie szabel wytwarzanych w Złatouście), ale również polskie z XVIII i XIX w., które oprawiano w przepisowe rękojeści szabli oficerskiej wz. 1921. <br>Dowodem na wprowadzenie prób ujednolicania kawaleryjskiej szabli oficerskiej w Wojsku Polskim okresu międzywojennego jest pismo szefa Departamentu Kawalerii do szefa Departamentu Dowodzenia Ogólnego z 4 czerwca 1936 r.: &lt;gap&gt;Do opracowania nowego typu szabli oficerskiej według wzoru dla szeregowych nie doszło, chociaż Huta "Ludwików" w marcu 1939 r. oferowała odmiany oficerskie i podoficerskie szabli wz. 1934