nie zliczy!<br> KRÓL<br> Do Florestana<br>Zabiłeś matkę, kawalerze. Tego bym nawet ja nie potrafił.<br> Zabawnisia płacze i wyciera oczy i nos chusteczką<br> TATIANA<br>Nieprawda, Ryszardzie! Ona sama się zabiła. Przypomnij sobie młodość.<br> KRÓL<br> pojednawczo<br>No tak, tak. Nikt nie jest bez winy. Oczywiście...<br> TATIANA<br> przerywa mu<br>Florciu! Jesteś mój! Chodź, ukórz się przede mną w obliczu króla.<br><br> Mordercy budzą się i przeciągają, po czym siadają na ziemi. Florestan pada na twarz przed Tatianą. Ona staje koło niego i kładzie mu nogę na głowę<br><br>Czy czujesz teraz? Czy czujesz nowe życie, które wstępuje w ciebie w ostatecznym zniszczeniu? Sens twego życia był