sznur rytmu, a ona płochliwie narzeka:<br>"Giniemy... Córki nasze - w nędzy i rozpaczy...<br>A wiadomo, że jutro nie będzie inaczej...<br>Wleczesz nas w nieokreślność... Spójrz - my tu pod płotem<br>Mrzemy z głodu bez jutra, a ty nie wiesz o tem!'' -<br>Wie i wiedział zawczasu!... I ze łzami w gardle<br>Wiersz układa pokutnie - złociście - umarle -<br>Za pan brat ze zmorami... Treść, gdy w rytm się stacza,<br>Póty w nim się kołysze, aż się przeinacza.<br>Chętnie łowi treść, w której łzy prawdziwie płoną -<br>Ale kocha naprawdę tę - przeinaczoną...<br>I z zachłanną radością mąci mu się głowa,<br>Gdy ujmie niepochwytność w dwa przyległe słowa