mnie weźmie, przecież on świetnie biega." Serce mu wali.<br>&lt;page nr=105&gt; "Aha, rzucić łacha, ma rację. Tamci może stracą głowę widząc przed sobą człowieka inaczej ubranego..." Słyszy nad głową świst kuli.<br>Już. W biegu szarpie się z kurtką. "Cholera. Spieprzyłem! - Cisnął za siebie na środek ulicy. - Zobaczą, i na nic przebieranie."<br>Przez ułamek sekundy słyszy w sobie głos: "Wróć", ale buty Zygmunta coraz bliżej. "Przecież on biegał przed wojną na osiemset metrów... A gdzie szofer?"<br>W lewo. Ogląda się. Zygmunt biegnie drugim chodnikiem. "Boże! Przecież mam na wierzchu stena!" - olśniewa go myśl na widok Zygmuntowego bergmanna. Byle do rogu. W pewnej chwili słyszy za