romantycznych dramaturgów. Jego dyrektorem był Antenor Joly, ale przywilej zezwalający na otwarcie teatru wyrobił Wiktor Hugo. W odróżnieniu od teatrów bulwarowych, Renaissance miał być przybytkiem nie tylko rozrywki, lecz sztuki; w odróżnieniu od Comédie Française, zamierzano w nim grywać nie klasykę, lecz przede wszystkim dramaty romantyków. Była to więc scena umiarkowanie awangardowa; w oczach konserwatywnych krytyków teatralnych wciąż jeszcze nawet Wiktor Hugo wydawał się nie nazbyt poważnym nowatorem (nota bene w 1840 r. przepadł w wyborach do Akademii Francuskiej).<br>Anna Czartoryska przygotowywała przedstawienie z podziwu godnym zapałem. Dość wspomnieć że, jak pisał Hippolyte Lucas, księżna okazała odwagę i niezwykłą cierpliwość łagodząc