pierwsze wielkie dzieło zmieniło się w niezrozumiałą grę w numerki. Zaczęło przypominać karykaturę reformy. To nie jest już porywająca wizja zmiany struktur państwa, oddania naprawdę znacznej władzy w ręce obywateli, o czym premier tak często zapewniał. To jest przepychanie krok po kroku, w trudzie i znoju zmiany cieszącej się bardzo umiarkowanym społecznym poparciem. W dodatku wbrew woli znacznej części własnego zaplecza politycznego, które po prostu żadnych reform nie chce.<br><br> Dla części tego zaplecza tak chętnie przywoływane hasło dekomunizacji struktur oznacza po prostu przyjemne trwanie w starych, dobrze znanych, oswojonych postpeerelowskich strukturach. One są przecież bardzo wygodne pod warunkiem, że zasiedlą je