się pod postacią słowa, że oto ktoś umarł - że on umarł. Umarły jest bowiem zawsze trzecim, kimś kto znalazł się nie tylko poza relacją dialogową, lecz także poza wszelką komunikacją. Nowina nadaje rozgłos temu śmiertelnemu przesunięciu. Czyniąc ze zmarłego temat wypowiedzi, powtarza to, co wcześniej zrobiła śmierć: przemienia podmiotowe "ty" (umierającego) w przedmiotowe "on" (umarłego). I kolportuje śmierć poza miejsce, w którym do niej doszło.<br>&lt;gap&gt; - pisał Pieńkiewicz w okolicznościowym Trenie. Tam, gdzie wieść jeszcze nie dotarła, tam umarły zachowuje swe miejsce pośród żywych. Jest umarłym i żywym zarazem. Dla Alojzego Niewiarowicza na przykład Mickiewicz żył jeszcze na początku grudnia 1855 roku