we wczesnych godzinach wieczornych, kiedy późne popołudnie dojrzewało miąższowatym osadem z ciemnych i niedopitych wiśniowych kompotów pozostawianych w dzbankach na parapetach otwartych okien, chodziliśmy z kolegą na raki. Łowiliśmy je w pobliskim strumieniu Witny, dość płytkim w tym miejscu. Brodząc po kolana w wodzie, zapędzaliśmy się w cichych gonitwach za umykającymi rakami na teren wielkiego ogrodu należącego do starej, przydrożnej karczmy.&lt;/&gt;<br>Ten dom mdlił moją wyobraźnię od dłuższego czasu: oparty wysokim murem o drogę, zbiegał gęstym, zadbanym ogrodem na brzeg Witny, sprawiając wrażenie pasażu, którego drugi koniec rozpuszcza się w ścieżynkach ogrodu.<br>Kiedy byłem małym chłopcem, pokazano mi starą reprodukcję przedstawiającą