możliwości, tak pożądanym przez nas, oczywistych rozwiązań. Nie wystarczy mieć bohatera (mieliśmy ich już tylu) - zdaje się mówić Mrożek - trzeba mu jeszcze sprostać, nie przenosić na niego odpowiedzialności, nie spodziewać się zbawienia przez tę jedną ofiarę.<br> W stosunku do poprzednich dramatów "Alfa" kontynuuje jakby dwa wczesne motywy twórczości Mrożka - mit unicestwiający bohatera i wątek cham-inteligent. Ten ostatni rozwija się tutaj w zupełnie nowy sposób. To już nie logiczno-matematyczne operacje, jak w "Zabawie". Zastępuje je tutaj psychologiczne pogłębienie postaci. Świat sceniczny zostaje dookreślony, konkretniej mówiąc uczenie - dopełnia się i tłumaczy poprzez fikcyjne pole odniesienia. Wyabstrahowaną kombinację sceniczną zastępuje przestrzeń mająca