uroda i wdzięk na długo pozostają w pamięci. <br><br>&lt;au&gt;Janusz Wróblewski&lt;/&gt;&lt;/&gt;<br><br>&lt;tit&gt;W GALERII&lt;/&gt;<br><br>&lt;div1&gt;<br><br>&lt;tit&gt;Malarz filozof&lt;/&gt;<br><br>"Umarła klasa" czy "Klatka" to obrazy, które trudno przeoczyć w każdej poważnej dyskusji o malarstwie polskim ostatniego ćwierćwiecza. A jednak te i inne prace Macieja Świeszewskiego sporadycznie tylko można oglądać w galeriach czy na wystawach. Artysta unika bowiem rozgłosu i obcy jest mu tradycyjny model robienia kariery. A szkoda, bo jest rzadkim przykładem nie tylko absolutnego mistrzostwa w posługiwaniu się pędzlem i farbami, ale też malarza, dla którego filozofowanie stanowi podstawową pożywkę własnej sztuki. Stąd jego obrazy są jak układane przez erudytę i dla erudytów rebusy; pełne