z czasu, kiedy kino często bywało sztuką i to sztuką właśnie dla tej widowni z uniwersyteckich campusów i po prostu akademików, dla klubów filmowych, które na całym świecie były małymi ale za to licznymi twierdzami tej sztuki, a w Polsce także niezależnego myślenia? A może gościem z jakiegoś znacznie szerszego uniwersum kultury? Wszak nieprzypadkiem określa się Herzoga mianem romantyka i to w historycznym niemal a nie metaforycznym sensie terminu. Jeśli zaś jedno i drugie zarazem, to powstaje ciekawe pytanie o ewentualny związek, przynajmniej o związek wobec wspólnego przeciwnika, którym staje się wspomniany kierunek przemian współczesnego kina. Kina już tylko, a nie