sobie o kimś pomyśleć, niech pani zaraz pomyśli, i dopiero spojrzy na mnie tak, jak na to zasługuję...<br>Suzanne przymyka oczy, po chwili z wolna je otwiera.<br>- Pomyślałam - mówi przechylając głowę w tył i patrząc na mnie spod rzęs - pomyślałam i co z tego?...<br>Nie odpowiadam. Jestem wściekły. Jak można unosić się w tak wzniosłe rejony i trwać w nich niezmiennie, nie odetchnąć choć na chwilę. Czemu Suzanne nie usiłuje &lt;page nr=69&gt; posprzeczać się ze mną, poflirtować na złość na przykład z Vilbertem, zlekceważyć mnie i dawać do zrozumienia, że z takim zerem, jak ja, długo nie wytrzyma. Do tego przyzwyczaiły mnie wszystkie kobiety