podróż. Na czarnych wąsach kowala Kruka siwizny tyle, co lukru na pączkach. Z brzuchatych pól śnieg schodzi i nie może zejść.<br>- Bez obrazy, ale tych różnych nowych to ja nie - i wyciąga swoją paczkę popularnych o parę tonów ciemniejszą niż błękit jego oczu. PGR-owskie dzieci oblepiają huśtawkę. Wszystko wokół upada i tylko huśtawka wznosi się wyżej i wyżej, a kowal Kruk patrzy pod słońce na frunącą dzieciarnię i jego twarz staje się lustrem szczenięcych śmiechów. Takim pomarszczonym, nie ogolonym, lecz wiernym zwierciadłem.<br>- A wie pan, w zeszłym tygodniu na Śląsku byłem, u syna... -<br>To jest ostatnia chwila dla kogoś, kto