z jednej strony masywy ciężkich gór, z drugiej wesołe jezioro, a pośrodku stary kościół na sąsiednim wzgórzu i zamki, u stóp których zieleni się morze winogradnika, nie można nie słyszeć oddechu wieczności i głosów odległej historii, w której Retowie opowiadali, jak żyli tu wśród winnic jeszcze przed Rzymianami, przenosząc swoje upodobania na drugą stronę Alp, nad Dunaj, do reckiej krainy, nazwanej wkrótce przez Marka Aureliusza Windelicją, podobnie jak Wiedeń, w którym zmarł, Windoboną. Niezbyt pewna jest opowieść o nazwach, natomiast o jakości miejscowych win Pliniusz pisze wyraźnie, a potem już inni powtarzają pochwały aż po Goethego, który tędy, przez Przełęcz Brennerską