zbiorowisk, ma jednak znacznie szerszy, syntetyczny charakter. Autor opiera się tu w szerokiej mierze na literaturze, uwzględnia zagadnienia z zakresu syntaksonomii i geografii roślin. Stara się wykazać, jakie są obiektywne kryteria zaliczania kserotermicznych zbiorowisk murawowo-leśnych do osobnej klasy Trfoolio-Geranietea (T. Muller 1962). Tak w obecnej, jak i w uprzednich swych pracach, P. Jakucs przyjmuje wyróżnienie tej jednostki, choć z jego zestawień wynika, że nie ma po temu dostatecznych kryteriów florystycznych; są natomiast swoiste cechy w strukturze i fizjonomii zbiorowisk. Ujęcie to, moim zdaniem nadal dyskusyjne, nie rzutuje w sposób istotny na treść książki, która dotyczy głównie podstawowych jednostek w