co pana oczywiście musi napawać największym niepokojem.<br>- Że nagle w kurii z mojego ojca, poszkodowanego, robi się napastnika!<br>Znów ujrzałem przed sobą jego drobną, chudą rękę wprawioną w drganie. Protestował nią przeciwko mojemu sformułowaniu. Lecz mu nie zaprzeczał.<br>- A więc jednak! - zawołałem. - Więc to prawda, że się w ten sposób urabia opinię przeciwko mojemu ojcu. - Przemawia przez pana gorycz - rzekł ksiądz de Vos. - A cóż innego ma przemawiać - powiedziałem z rozdrażnieniem. - Znam sprawę, znam dobrze obu antagonistów, mojego ojca i biskupa. Przyjechałem tu do Rzymu pełen ufności. Przyjechałem ożywiony pragnieniem, aby temu nadużyciu władzy, którego dopuścił się biskup w stosunku do