dzwonił po izbie. - Może i czeka! - I już <br>sięgał po czapkę. Ale w tej chwili jego spojrzenie padło <br>na Adelę. <br><br>Adela siedziała na łóżku i karmiła Jaśka. <br>Była bardzo blada i miała zaciśnięte usta. Jej oczy <br>śledziły każdą łyżkę, którą niosła <br>do ust dziecka, jakby się bała coś z niej uronić. <br>Nie mówiła nic. Ani słowa. <br><br>Ale mimo to Felek przypomniał sobie widać o czymś, bo <br>nagle uderzył czapką w stół i zawołał: <br><br><br>- A do licha! Byłbym zapomniał! <br><br>A potem usiadł przy Adeli i dodał cicho: <br><br>- A co będzie z naszym popołudniem, Adelciu? <br><br>Adela nie odwróciła ku niemu głowy. <br><br>- Nie wiem